روی ریشه‌های توسعه‌نیافتگی در ایران، بسیار فکر کرده‌‌ام. به‌تازگی به فرمولی رسیدم که دوست دارم با شما در میان بگذارم. بر اساسِ این فرمول که نامش را «الگوی اولویت در مدیریتِ ایرانی» گذاشته‌ام، بسیاری از مدیران در هر رده‌ای که باشند (از وزیر بگیرید تا معاونت تا مدیرکل تا نمایندگان مجلس و حتی مدیران شرکت‌ها و موسسه‌های خصوصی) به پستِ مدیریتی، به چشم فرصتی برای کسب منافعِ فردی، خانوادگی و حزبی می‌نگرند.
این فرمول، بدان معنا نیست که مدیرانِ یادشده، به منافع کشور و ملت اصلا بها نمی‌دهند، بلکه بدان معناست که برای منافعِ فردی و حزبی اولویت بیشتری قائلند.
این الگو را در نمودار زیر مشاهده می‌کنید:
اصولا چند مدیرِ ایرانی را می‌شناسید که هنگام تصمیم‌گیری برای شرکت، موسسه یا سازمانِ خود، به عنوان اولین سوال، از خود بپرسد که تاثیرِ این تصمیم، بر ایران چه خواهد بود؟ چند مدیرِ ایرانی را می‌شناسید که حاضر باشد به بهای سود کمتر برای خود، خانواده، دوستان و همفکرانشان، کاری کند که برای ایران سود بیشتری داشته باشد؟
برای مثال، اجازه بدهید این فرمول کلی را در صنایع خودروسازیِ ایران آزمایش کنیم. در ایران، هر خودروسازی که بخواهد فعالیت کند، موظف است با خودروسازانِ دولتی (ایران خودرو، سایپا،…) از موضع سهامدار جزء شریک شود. در نتیجه، به عنوان سهامدارِ جزء ناچار خواهد بود که همه‌ی استانداردهای شریکِ کذاییِ خود را نیز بپذیرد.
اکنون، شرایط خودروسازی در ایران را بر اساسِ الگوی اولویت‌های مدیریت در ایران، به تصویر می‌کشیم:
«الگوی اولویت در مدیریتِ ایرانی»، در موردِ اختلاس‌های فراوان، حقوق نجومی، عقب‌ماندگی اقتصادی و صنعتی، ضعف در ورزش، عقب‌افتادگی فرهنگی و معنوی، و بسیاری دیگر از کاستی‌های کشور نیز صدق می‌کند.
در موردِ تک تکِ کاستی‌های یادشده، می‌توان نمودار کشید، اما برای پرهیز از طولانی شدنِ مطلب، به همان یک مورد بسنده می‌کنم.
نظر شما چیست؟
درود
آپم
سلام
ن نوشته ها از خودم نیست,
ممنون از حضور همیشگیتون
با عرض معذرت من رفتم در بخش قدیمی دوربین عکاسی سوال خودمو بپرسم دیدم امکان گذاشتن نظر وجود نداره. اینجا میپرسم
با بودجه 1400 تا 1600 ی دوربین dslr میخواستم بگیرم اگه مدل خاصی در نظرتون هست بگید من خودم بین دو مدل nikon d3300 با canon 1300d موندم.
خیلی عالیه
هم جنبه ی اگاهسازی داره هم تفکری
هم تلنگرو گوشزدبه خیلیا
امیدوارم این مطالب ادامه داشته باشه
نظری که میدم شاید منطقی نباشه ولی به نظرم مدیران به جای اینکه گاها افراد مستعد رو اموزش بدهند و سپس به کار بگیرند به دنبال افراد حاضر و اماده در ان حوزه مورد نظر خودشون هستند. برای مثال شاید ورزش فوتبال مناسب باشه به جای پرورش بازیکن ، تیم های بزرگ در حال خرید بازیکن مناسب ( که بعضا نامناسب از اب در میان) خودشون هستند.
مدیران اولیتی زیادی برای اموزش پرسنل خود نیستند.